Η Άννα Διαμαντοπούλου έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να καθιερωθεί ως η πλέον διακριτή και παρεμβατική γυναικεία πολιτική προσωπικότητα στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Υπήρξε «πολιτικό παιδί» του Κώστα Σημίτη, με ευρωπαϊκή θητεία και εμπειρίες, αλλά το 2007 έκανε… μπρος-πίσω με το θέμα της υποψηφιότητάς της για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, στηρίζοντας τελικά τον Γιώργο Παπανδρέου, τον οποίο επιχείρησε να θέσει… υπό επιτροπεία. Μετά τις εκλογές του 2009, βρέθηκε στη θέση της Υπουργού Παιδείας, ανοίγοντας διαρκή μέτωπα, από τον πολιτικό σχεδιασμό της ωστόσο δεν έφυγε ποτέ το μέλλον του ΠΑΣΟΚ. Επομένως και της ίδιας.
Με το imperium Παπανδρέου να έχει καταρρεύσει, και τον Λουκά Παπαδήμο να έχει αναδειχθεί μεταβατικός πρωθυπουργός, η Άννα Διαμαντοπούλου επιχείρησε να θωρακίσει την πολιτική ρητορική της για το μέλλον, ξαναπιάνοντας το νήμα του… ξεχασμένου εκσυγχρονισμού.
Μόνο που έκανε πολλά βήματα μπροστά, με αποτέλεσμα σήμερα να βιώνει μια απρόσμενη πολιτική μοναξιά. Να θέσει υποψηφιότητα για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δεν προλαβαίνει. Να διεκδικήσει τη θέση του «Νο2», επίσης, καθώς στο αυριανό ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου την έχει κατοχυρώσει ο Ανδρέας Λοβέρδος. Η «κίνηση των τριών», στην οποία πρωταγωνίστησε, έχει διαλυθεί, με την ίδια να βρίσκεται πλέον απέναντι, ή έστω μακριά από τον Υπουργό Υγείας και τον Γιάννη Ραγκούση.
Κάπως έτσι, η Άννα Διαμαντοπούλου έχει απομείνει σχεδόν μόνη, να αναπτύσσει δημοσίως μια ρητορική, βασισμένη σε επιχειρηματολογία που… ενοχλεί τη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας. Μιλάει… απαξιωτικά για τις εκλογές, προτείνει την παράταση παραμονής στην εξουσία μιας κυβέρνησης χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση, και μάλιστα με τη συμμετοχή τεχνοκρατών. Όχι πολιτικών. Ή πολιτικών, που θα έχουν αποφασίσει… να μην πολιτευτούν στο μέλλον.
Μπλεχτήκατε; Ενδεχομένως επειδή το ίδιο συμβαίνει πλέον και με τη στρατηγική θεώρηση της πραγματικότητας από την Άννα Διαμαντοπούλου. Η οποία δεν έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο να μην συμμετάσχει στις επόμενες εκλογές. Ίσως και στο ΠΑΣΟΚ.
