Ένα άρθρο γραμμένο από τον Δόκτωρα Mark Weisbrot, διακεκριμένου οικονομολόγου (Washington D.C.) που έζησε τα γεγονότα της Αργεντινής από κοντά μαζί με τον δικό μας “Trader”. Η μετάφραση από τον Α.Π.
- Στην Ελλάδα κύριε καθηγητά, δε γνωρίζουμε πολλά για το τι έγινε στην Αργεντινή με το ΔΝΤ. Το μόνο που θυμάμαι (και μ’ έχει σημαδέψει), είναι ένα πλάνο από κάπου ψηλά, που έδειχνε μία “αδέσποτη” αγελάδα να τρέχει και κόσμο, πολύ κόσμο να την κομματιάζει ενώ ήταν ζωντανή (!) όπως έλεγε ο σπίκερ, για να εξασφαλίσει κρέας για το σπίτι του.
-Νεαρέ μου, όταν δεις μάνα να εκλιπαρεί να κόψουν κομμάτι από το κρέας της για να φάει το παιδί της, ίσως καταλάβεις αυτό που πάνε να σας κάνουν… Ντρέπομαι για τον εαυτό μου γιατί ήμουν ένα κομμάτι αυτών των αδίστακτων ανθρώπων. Ο Θεός να σας βοηθήσει, να μην πέσετε στα νύχια τους.
Αυτά δεν είναι τα λόγια κάποιου θεοσεβούμενου ή ανθρωπιστή. Είναι τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την Εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη.
-Έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας… Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη και άλλα drugs, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι… δεν είδα μάνες να πουλάνε τα παιδιά τους όπως γίνεται στο LA. Είδα όμως ανθρώπους να χάνουν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν. Όσα δεν πήραν οι τράπεζες, τα πήραν οι έμποροι… Ο κόσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γι’ αυτό έβγαλαν έτσι αυτές τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους…
-Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο εύκολα σώπαιναν όλοι οι ενοχλητικοί. Όλα τα ΜΜ”Ε” διατυμπάνιζαν την ανάγκη της “βοήθειας”. Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει. Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!
-Back Home, είχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά.
Είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντίνοι μας θεωρούν σωτήρες… Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωνε.
Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες… Τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν “θέλουμε τη χώρα μας πίσω”! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω!
Οι τηλεοράσεις όπως μου έλεγαν, έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες… δεν υπήρχε συντονισμός. Ότι Αμερικάνικη επιχείρηση έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί.
Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή.
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν ούτε looters (πλιατσικολόγοι). Ακόμα και μεσήλικες σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες… μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους.
-Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα “τρομοκράτες”. Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με Αργεντίνικες σημαίες και απαιτούσαν να φύγουμε…
Αυτές οι γυναίκες όμως… Ποτέ δεν θα ξεχάσω. Αυτό θα με στοιχειώνει πάντα… Οι γυναίκες με τα παιδιά στα χέρια…
Ο ρόλος που έπαιξαν όμως αυτές οι γυναίκες… Ποιός να το περίμενε. Προστάτεψαν τα παιδιά τους και τη χώρα τους. Αν μπορούμε να πούμε ότι έγινε επανάσταση στην Αργεντινή, τότε ήταν η μόνη γυναικεία επανάσταση στους αιώνες...
olympia.gr