για έναν τόπο που καίει φωτιά
θυσία σ’ έναν θεό που έχει χαθεί από καιρό
μα είναι τόσο κοντά
όσο στο στόμα που διψά το νερό
Έλα
σ’ αυτόν τον τόπο που έχει καιρό
να δει ανθρώπου θωριά
κι ανάβουν νύχτα κεριά να φέξουν σ’ ένα ναό
που τον γκρεμίζουν την αυγή θεριά
Έλα
σ’ αυτόν τον τόπο που έχει για γη
όσα φωτίζει η αυγή να `χει για τέλος κι αρχή
τη δική σου τη ζωή
κι ό,τι του λείπει το κρατάς εσύ
Ψάξε
εθελουσία δική σου οδό
το όνειρο είναι εδώ
μα έχει χαθεί από καιρό ένα μικρό φυλαχτό
που το φοράν οι χαρές στο λαιμό
Έλα
κι άσ’ την ψυχή στην ψυχή να πετά
και με τα δυο της φτερά πετάει και βλέπει στη ζωή
τι αξίζει η χαρά
και των αγγέλων τις ψυχές ξεδιψά
Νιώσε
όσα η καρδιά μοναχή δεν μπορεί
κι όσα μια μόνη ψυχή αδυνατεί για να βρει
νιώσε όσα φέρνει η βροχή
σ’ ένα δάσος που διψούν οι ανθοί
Γ.Ποταμίτης
http://trelogiannis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_738.html