Από τον Homo Karagiozikus στον Κοινωνικό Άνθρωπο
Όπως φαίνεται η καλοκαιρινή περίοδος μετέφερε τις επαναστάσεις του λαού στις παραλίες…κυρίως της πρωτεύουσας.
Αφήσαμε τον καναπέ και το τηλεχειριστήριο και πιάσαμε το έξυπνο κινητό με το δωρεάν ίντερνετ των παρόχων για το μήνα Αύγουστο και μεταφέραμε -και πάλι με τη συνείδησή μας ήσυχη- τον αγωνιστικό μας παλμό στη παραλία.
Για μια ακόμα φορά θα αναλωθούμε στα λόγια και στις συζητήσεις για τη κατάντια της χώρας μας, αγνοώντας ότι ενώ εμείς καλοκαιριζόμαστε, οι εξελίξεις στη δομή και τη λειτουργία της χώρας μας τρέχουν και δεν τις προλαβαίνουμε με τίποτα.
Κάθε μέρα το σκηνικό μεταβάλλεται και μόνο όποιος παρακολουθεί ανελλιπώς μπορεί να έχει μια εικόνα του τι πραγματικά γίνεται ή ακόμα σημαντικότερα τι πρόκειται να γίνει.
Το καλό είναι ότι όλοι είμαστε πλέον υποψιασμένοι.
Και ο πιο αφελής,έχει έστω ακούσει από συζητήσεις ότι κάτι δεν πάει καλά, αν και νομίζω ότι πλέον το βιώνει καθημερινά.
Και όλοι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι κάτι πρέπει να γίνει.
Και μάλιστα σύντομα.
Γιατί όμως δεν γίνεται τίποτα τελικά;
Γιατί δεν γίνεται κάτι οργανωμένο, όχι πολιτικά, αλλά σε κοινωνικό επίπεδο.
Κάτι που να απευθυνθεί στο δοκιμαζόμενο πολίτη, πατέρα και μητέρα, άνεργο και μη και όχι μόνο να βοηθήσει αλλά να μας ξυπνήσει!
Διαβάζω στο Έθνος, για τις διακοπές ενός αρχισυντάκτη της εφημερίδας Independent, ο οποίος ήλθε για διακοπές στην Ελλάδα, και βρέθηκε σε ένα νησί όπου κανένας σχεδόν από το προσωπικό του θερέτρου που παραθερίζει δεν είναι Έλληνας.
Διαπιστώνει ότι μόνο το προσωπικό καθαριότητας και οι κηπουροί είναι ντόπιοι και όλοι οι υπόλοιποι ξένοι.
Σε ερώτησή του στη διοίκηση του ξενοδοχείου γιατί συμβαίνει αυτό, εισέπραξε την απάντηση ότι κανείς ντόπιος δεν πάει να δουλέψει τόσες ώρες για αυτό το μισθό.
Θεωρώ ότι το παραπάνω παράδειγμα έχει μια μεγάλη δόση αλήθειας.
Είμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο, όπου από τη μια έχουν επέλθει τεράστιες μειώσεις στους μισθούς όσων ακόμα εργάζονται, αλλά και όσοι εργάζονται, ζουν ονειρευόμενοι μισθούς προηγούμενων χρόνων. Πρέπει να σταματήσουμε να δικαιολογούμε τον εαυτό μας ότι δεν αξίζει να δουλεύουμε για τόσο λίγα και λοιπές τέτοιες δικαιολογίες.
Όλα αυτά είναι προφάσεις εν ανομίες.
Από τη στιγμή που δεν έγιναν ενέργειες σωστές τον καιρό που έπρεπε και που όλα άλλαζαν στον εργασιακό τομέα, δε δικαιούμαστε τώρα να δικαιολογούμε τον εαυτό μας.
Πρέπει να το καταπιούμε και να προχωρήσουμε εάν θέλουμε κάποια στιγμή να συνέλθουμε.
Να μεταφέρουμε την αφετηρία στο σήμερα και όχι να μένουμε στο χθες.
Ας σκεφτούμε, πια εικόνα και συμπεριφορά θα μας βγάλει από το αδιέξοδο, του απατεωνάκου φραπεδόβιου, ή του μεροκαματιάρη πατέρα που προσπαθεί να ζήσει την οικογένειά του και παράλληλα κάνει ότι μπορεί να βοηθήσει και το διπλανό του;
Αντιλαμβάνομαι το άγχος και την αγωνία πολλών, οι οποίοι θα σπέυσουν να υπερασπιστούν το δίκιο του κάθε εργαζόμενου που δεν θέλει να εργάζεται εξαντλητικά ωράρια για ένα κομμάτι ψωμί. Όμως, πρέπει να πω ότι δυστυχώς οι επιλογές μας, μας έφτασαν εδώ.
Οι δικές μας και των γονιών μας.
Κάποιος λοιπόν θα πρέπει να σηκώσει το βάρος της αλλαγής.
Και όταν λέω αλλαγή, εννοείται ότι δεν μιλάμε για αλλαγή κυβέρνησης, αλλά για κάτι ολοκληρωτικό, που θα περιλαμβάνει όχι μόνο το πολιτικό σκηνικό, αλλά και αλλαγή κοινωνικής και πολιτικής νοοτροπίας και συνείδησης.
Το παραπάνω αποτέλεσμα θεωρώ ότι θα έρθει μοιραία από μόνο του.
Το έχει αποδείξει η ιστορία.
Το θέμα είναι κατά πόσο εμείς που το ζούμε σήμερα θα βοηθήσουμε στο να φτάσουμε εκεί γρηγορότερα.
Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να υπάρξει ενότητα μεταξύ μας και συνεργασία σε επίπεδο πρώτα προσωπικό.
Θα πρέπει να υπάρξει συνεργασία από ομάδες ανθρώπων, με ειλικρίνια και αγάπη για το συνάνθρωπο.
Μόνο έτσι θα αλλάξουμε νοοτροπία, που είναι απαραίτητο για να έλθει η οποιαδήποτε αλλαγή.
Πολιτική για τον άνθρωπο έλεγαν κάποτε.
Από τον Homo Karagiozikus στον Κοινωνικό Άνθρωπο, θα λέγαμε παραφράζοντας λίγο τα λόγια του πολιτικού και κοινωνιολόγου Μιχάλη Χαραλαμπίδη.
Έναν ανθρώπου ο οποίος θα θυσιάζεται για την κοινωνία, θα ζει και για αυτήν.
Μόνο έτσι θα μπορέσει να υπάρξει συνεννόηση στη βάση όλων των προβλημάτων και επικοινωνία.
Όσον αφορά το θέμα της επικοινωνίας,θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση.
Πέραν όλων των άλλων δεινών που κληρονομήσαμε από τη πολιτική των τελευταίων ετών, αποκτήσαμε και άγνοια πολιτικής παιδείας αλλά και αναθεωρήσαμε το τρόπο που πρέπει να επικοινωνούμε.
Ο πολιτικός λόγος που γνωρίζουμε οι περισσότεροι σήμερα είναι η δημαγωγία και τα παιχνίδια εντυπώσεων με λόγια. Αυτούς τους τρόπους επικοινωνίας χρησιμοποιούμε ως επί το πλείστον και στη καθημερινότητά μας.
Δεν γίνεται λοιπόν, σε ένα λαό που έχει ξεχάσει τι σημαίνει να επικοινωνεί, να μιλήσεις για κοινωνία και πολιτική. Το ίδιο ισχύει και για άλλες έννοιες οι οποίες θα έπρεπε να δομούν τις διαπροσωπικές μας σχέσεις αλλά και τη ζωή μας γενικότερα.
Αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα αυτό σήμερα λοιπόν, θεωρώ ότι για να υπάρχει επικοινωνία, θα πρέπει να γίνεται στη βάση της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Για να καταλάβουμε, θα πρέπει να επικοινωνήσουμε σε επίπεδο που να μπορούμε να αντιληφθούμε τι θέλει να πει ο άλλος.
Έτσι, με τα σημερινά πάντα δεδομένα,ή θα μιλήσεις στις ανάγκες του κόσμου, ή ακόμα καλύτερα θα μιλήσεις με έργα και πράξεις και πάλι πάνω σε αυτό που απασχολεί τον κόσμο.
Και τι είναι αυτό για το οποίο αγωνιά ο κόσμος σήμερα; Ποιά μπορεί να είναι αυτή η βάση από την οποία θα ξεκινήσουμε πάλι να συνεννοούμαστε;
Μα φυσικά η επιβίωση στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε αλλά και ως ένα βαθμό η απενοχοποίηση από το βάρος του ποιός τελικά φταίει.
Για το δεύτερο, δεν μπορούμε παρά να αποδεχθούμε τα λάθη μας και να κοιτάξουμε πως θα τα διορθώσουμε.
Όσο για το πρώτο, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι μόνο με ενότητα και αλληλεγγύη θα μπορέσουμε να πορευθούμε.
Και αυτά όχι στα λόγια.
Μονάδα μετρήσεως της αξίας του ανθρώπου δεν είναι τα λόγια του, αλλά τα έργα του έχει πει κάποιος.
Υπάρχουν οι υποδομές που μπορούν να βοηθήσουν.
Υπάρχουν και άνθρωποι που με το παράδειγμά τους και τις προσπάθειές τους μας οδηγούν.
Υπάρχουν πρωτοβουλίες που τρέχουν στο περιθώριο και απευθύνονται στο να βοηθήσουν το συνάνθρωπο, χωρίς αντάλλαγμα.
Κάποια στιγμή, αυτές οι προσπάθειες θα ενωθούν και τότε θα γίνουν αισθητά τα πρώτα αποτελέσματα.
Ας αφήσουμε λοιπόν τον καναπέ, ας τους αναζητήσουμε και ας σταματήσουμε να λειτουργούμε σαν μονάδες.
Έφτασε η ώρα της αξιολόγησης, του πράττειν!
Ο πρόλογος τόσο καιρό γράφεται…ήρθε η ώρα να μπούμε στο κυρίως θέμα.