Οι Έλληνες βουλευτές (και οι πολιτικοί γενικότερα) είναι ανακόλουθοι απέναντι και στον ίδιο τους τον εαυτό.
Ενώ φωνασκούν για τα άδικα μέτρα και τους νόμους που προωθεί η τρόικα, όταν έρθει η στιγμή να ψηφίσουν, ξεχνάνε όλα όσα μετά μανίας δήλωναν μερικές ώρες πριν...!
Αυτούς τους ανθρώπους πως μπορούμε να τους εμπιστευτούμε;
Και αφού δεν γίνεται να τους εμπιστευτούμε, πως και ποιοί θα τους (ξανα)ψηφίσουν για να αποφασίζουν για εμάς και εις βάρος μας;
Τώρα που έχει ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι...
Τώρα που ξέρουμε ποιός είναι ο πραγματικός αντίπαλος και εχθρός...
Τώρα που έχουμε φτάσει στο μη παρέκει εξαιτίας ενός διεφθαρμένου και απολύτως διαβρωμένου πολιτικού συστήματος...
Τώρα που βρισκόμαστε μπροστά στο "φαινόμενο" να χάσουμε και τις προγονικές μας εστίες ή όσα με πολύ κόπο αποκτήσαμε...
Τώρα οφείλουμε να αντιληφθούμε πως η πατρίδα μας μπορεί να τα καταφέρει πολύ καλύτερα και χωρίς τους εθελόδουλους ολετήρες της...
Τώρα οφείλουμε να καταστήσουμε - εφαρμόσουμε - επαναφέρουμε τα αυνόητα έναντι των φαιδροτήτων και του εκμαυλισμού ολόκληρης της χώρας...
Τώρα επιβάλλεται να αρνηθούμε να γίνουμε δούλοι και να επανέλθουμε στην φυσική θέση του κάθε ανθρώπου, στην ελευθερία...
Αν δεν ανοίξουμε τώρα την πόρτα που θα μας βγάλει από το σκοτάδι και θα μας οδηγήσει στο φως, ίσως στην υπόλοιπη ζωή μας ο μοναδικός μας σύντροφος να είναι το σκοτάδι στο οποίο επιλέξαμε να σκλαβωθούμε και να γίνουμε κατάδικοί του.
Η ελευθερία και η αξιοπρέπεια δεν χαρίζονται, αλλά κατακτώνται. Και η κατάκτησή τους γίνεται με αγώνες, δύσκολους, επίπονους, αλλά και ωραίους... όχι ακολουθώντας τα κελεύσματα εκείνων που εκφράζουν τον ορισμό της ανακολουθίας και της αναξιοπιστίας...