Εχτές το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνό μου. Στην άλλη άκρη της γραμμής μια φίλη. Θα έφευγε σήμερα πρωί-πρωί με τον άντρα της και τον 10χρονο γιο τους για τις καθιερωμένες από χρόνια διακοπές τους σε ένα κυκλαδονήσι που είναι και τόπος καταγωγής του συζύγου. Στο νησί έχει κληρονομήσει ένα σπιτάκι από τους γονείς του. Πήρε λοιπόν
τηλέφωνο να με χαιρετήσει και να μου πει καλά να περάσω κι εγώ, εδώ στην πόλη, αφού ήξερε πως δεν έχω κάπου δικό μου σπίτι να πάω έστω για λίγες μέρες. Όμως την άκουσα κάπως περίεργα.. Μετά τις εκατέρωθεν ευχές μου έδωσε στο τηλέφωνο και τον άντρα της ο οποίος αντί για τις δικές του ευχές, με πολύ δυσκολία στην εκφορά του λόγου του και με πολύ λυπημένο τόνο στην φωνή μου είπε πως θα είναι οι χειρότερες διακοπές της ζωής τους και ίσως οι τελευταίες τους…
Η έκπληξή μου απέραντη και με δυσκολία κατάφερα να ρωτήσω ένα ..γιατί;
Γιατί μου απάντησε με όλη την πίκρα του θα διώξουν 500 “κομμάτια” από την υπηρεσία!
Ναι, όπως το διαβάζετε, κομμάτια είναι και κομμάτια ενός συνόλου νοιώθουν τους εαυτούς τους οι εργαζόμενοι πια. Κομμάτια που κόβονται και πετιούνται σαν τα ξεροκόμματα..
Μέσα στον Αύγουστο, 20 με 23 του μηνός μου είπε. Θα τους βρουν τα νέα στις διακοπές..
Ναι, όπως το διαβάζετε, κομμάτια είναι και κομμάτια ενός συνόλου νοιώθουν τους εαυτούς τους οι εργαζόμενοι πια. Κομμάτια που κόβονται και πετιούνται σαν τα ξεροκόμματα..
Μέσα στον Αύγουστο, 20 με 23 του μηνός μου είπε. Θα τους βρουν τα νέα στις διακοπές..
Βλέπεις στην ίδια υπηρεσία δουλεύουν και οι δυο τους λίγο κάτω και λίγο πάνω από 20 χρόνια.
Σ’ αυτή την υπηρεσία γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν μεταξύ τους, παντρεύτηκαν.
Ειδοποιήθηκαν λίγες ώρες πριν ταξιδέψουν, με τα εισιτήρια στο χέρι.. Η πρώτη σκέψη που τους ήρθε στο νου ήταν να μην πάνε πουθενά, να μείνουν εδώ αφού έτσι κι αλλιώς οι φετινές διακοπές χάλασαν πριν καν ξεκινήσουν, άντε όμως να το πεις αυτό σ’ αυτό το μικρό παιδί που είχε φορέσει τα βατραχοπέδιλα και το μαγιό του και ήθελε να κοιμηθεί με αυτά το τελευταίο βράδυ του εδώ στην άχαρη και ανυπόφορη λόγω ζέστης, πόλη.
Σ’ αυτή την υπηρεσία γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν μεταξύ τους, παντρεύτηκαν.
Ειδοποιήθηκαν λίγες ώρες πριν ταξιδέψουν, με τα εισιτήρια στο χέρι.. Η πρώτη σκέψη που τους ήρθε στο νου ήταν να μην πάνε πουθενά, να μείνουν εδώ αφού έτσι κι αλλιώς οι φετινές διακοπές χάλασαν πριν καν ξεκινήσουν, άντε όμως να το πεις αυτό σ’ αυτό το μικρό παιδί που είχε φορέσει τα βατραχοπέδιλα και το μαγιό του και ήθελε να κοιμηθεί με αυτά το τελευταίο βράδυ του εδώ στην άχαρη και ανυπόφορη λόγω ζέστης, πόλη.
Μια άλλη γνωστή μου δουλεύει στον Ο.Α.Ε.Ε. Ίδια κατάσταση και εκεί, ξεκινούν απεργίες.
Από το ραδιόφωνο ακούω για 48ωρη και στον Ο.Α.Ε.Δ. Και αλλού και παντού σε όλες τις υπηρεσίες και οργανισμούς τα ανθρώπινα “κομμάτια” βορά στα άγρια σκυλιά..
Από το ραδιόφωνο ακούω για 48ωρη και στον Ο.Α.Ε.Δ. Και αλλού και παντού σε όλες τις υπηρεσίες και οργανισμούς τα ανθρώπινα “κομμάτια” βορά στα άγρια σκυλιά..
Άνεργη του ιδιωτικού τομέα εγώ, τρέφω άπειρης έκτασης συμπάθεια για κάθε άνθρωπο που είναι εν δυνάμει άνεργος, μοναχικό ή οικογενειάρχη, άσχετα από το αν προέρχεται από τον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα. Το “τρυπάκι” του κοινωνικού αυτοματισμού όχι μόνο δεν με αγγίζει, όχι μόνο με αφήνει παντελώς αδιάφορη μα με εξοργίζει τόσο πολύ που θα ήθελα να μπορέσω να το φωνάξω με όλη την δύναμη της ψυχής μου στα αυτιά όλων αυτών που την υπηρετούν πως δεν υπάρχουν “κομμάτια” υπάρχουν μόνο ΑΝΘΡΩΠΟΙ !!!