Μια πολιτική διαμάχη που επικρατεί από τον Απρίλιο του 2000 επανέρχεται στο προσκήνιο. Ο θόρυβος που άρχισε με τις πολιτικές προκλήσεις του υπουργού κ. Γιάννη Στουρνάρα εναντίον των πεπραγμένων της κυβέρνησης υπό τον κ. Κώστα Καραμανλή και η απάντηση που δόθηκε μέσω non paper που διανεμήθηκε σε θυρίδες βουλευτών καταδεικνύει τον σκιώδη ρόλο του «συστήματος Σημίτη» στη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών και της χώρας. Ύστερα από εβδομάδες παρασκηνιακών ζυμώσεων, ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Σημίτης ξαναβγαίνει στο προσκήνιο. Αν και ορισμένοι κάνουν λόγο για πολιτική νεκρανάσταση.
Δεν επέλεξε τυχαία να δώσει συνέντευξη στη γερμανική εφημερίδα “Handelsblatt” τείνοντας χείρα βοηθείας προς τους πολιτικούς συνομιλητές του ήδη από το 1996, την πολιτικο-οικονομική ελίτ του Βερολίνου. Ίσως διότι καμμιά ελληνική εφημερίδα δεν θα δεχόταν να φιλοξενήσει συνέντευξή του μετά την κατακραυγή που έχουν προκαλέσει δηλώσεις, ενέργειες και πεπραγμένα του.
Ο κ. Κώστας Σημίτης στέλνει μήνυμα προς την καγκελάριο κ. Άνγκελα Μέρκελ και τον ανυποχώρητο υπουργό Οικονομικών κ. Βόλφγκαγκ Σόιμπλε ώστε να δρομολογήσουν πρόγραμμα νέου «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, αυτή τη φορά με τη συμμετοχή θεσμικών πιστωτών.
Ο πρώην πρωθυπουργός προβαίνει σ’ αυτήν την πολιτική παρέμβαση προκειμένου να δοθεί επιπλέον πολιτική ισχύς στην τρικομματική κυβέρνηση υπό τον κ. Αντώνη Σαμαρά, η οποία δεν έδωσε και την καλύτερη εικόνα στις Βρυξέλλες. Επιπροσθέτως, οι Ευρωπαίοι δεν κρύβουν πως το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει όσο κι αν προσπαθεί να επιβάλλει τις κατευθύνσεις της τρόικας και των δανειστών ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας, μην υπολογίζοντας το κοινωνικό και το πολιτικό κόστος. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα εμφανίζεται ο κ. Σημίτης να κρούει (δήθεν) τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση στην Ελλάδα, «προειδοποιώντας» τόσο την κοινή γνώμη της χώρας μας, όσο και τους Ευρωπαίους.
Με καθυστέρηση πολλών ετών έρχεται να διαπιστώσει ότι «η κοινωνική συνοχή στην Ελλάδα κινδυνεύει αν δεν βελτιωθεί η κατάσταση», χωρίς ωστόσο να κάνει την αναγκαία αυτοκριτική για το σύστημα προσώπων που συγκροτήθηκε επί της πρωθυπουργίας του για να διαχειριστεί τα δημόσια οικονομικά με μαγειρέματα «δημιουργικής λογιστικής» που προκάλεσαν σκάνδαλα όπως αυτό του Χρηματιστηρίου, αποκάλυψαν υποθέσεις όπως της “Siemens”, διόγκωσαν τα ελλείμματα με άσκοπους εξοπλισμούς από τους οποίους φαίνεται πως πλούτισαν διάφορα πρόσωπα.
Ο πρώην πρωθυπουργός τολμά να διαπιστώσει ότι υπάρχει απογοήτευση στους Έλληνες πολίτες για την οικονομική κατάσταση καθώς βλέπουν το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς να καταστρέφεται, αλλά δεν εξηγεί ποιος κυβερνούσε την Ελλάδα όταν υποθηκεύονταν οι περιουσίες των πολιτών στις τράπεζες μέσω δανείων, καρτών, πιστωτικών προνομίων και ελκυστικών στεγαστικών δανείων.
Δήλωση φιλογερμανικών φρονημάτων και επίθεση σε Καραμανλή
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος», ο κ. Σημίτης τονίζει ότι οι δύο χώρες (Γερμανία και Ελλάδα) θα πρέπει να συνεργαστούν χωρίς να δίνουν σημασία σε δηλώσεις που πυροδοτούν την ένταση, επιβεβαιώνοντας την πολιτική προσήλωσή του στη σφαίρα επιρροής του Βερολίνου από την εποχή που κομπορρημονούσε για την εμπιστοσύνη που έδειχνε στο πρόσωπό του ο πρώην καγκελάριος κ. Γκέχαρντ Σρέντερ. Υπογραμμίζει, πάντως, το γεγονός ότι η Ευρώπη δεν αντέδρασε έγκαιρα στην κρίση και ότι παρέμεινε απλός θεατής των εξελίξεων.
Επιρρίπτει τέλος ευθύνες και στην κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή λέγοντας ότι «Η τότε κυβέρνηση ακολούθησε το 2004 μια λαϊκίστικη πολιτική δαπανών υπό το σύνθημα “εμείς δίνουμε περισσότερα από τους άλλους”. Έτσι το πελατειακό σύστημα βίωσε μια άνθηση, το κράτος διόρισε περισσότερα από 150.000 άτομα, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε πεντέμισι χρόνια κατά 130 δισ. ευρώ, από 95,4% του ΑΕΠ το 2003 σε 129,4% στα τέλη του 2009».
Όπως υπογραμμίζουν πολιτικοί παρατηρητές, αντί να κάνει την αυτοκριτική του ο κ. Σημίτης ξανανοίγει ένα μέτωπο προσωπικής αντιπαράθεσης με τον κ. Καραμανλή και το επιτελείο του, το οποίο άνοιξε την άνοιξη του 2000 με παρότρυνση προσώπων της ντόπιας διαπλοκής. Στις εκλογές που έγιναν τον Απρίλιο του 2000, κάποιοι θυμούνται πολλοί καλά πώς κινητοποιήθηκαν παλλινοστούντες από τη Γεωργία ή ομάδες αθίγγανων που υποστήριξαν το «εκσυγχρονιστικό» όραμα του κ. Σημίτη και των «στρατηγών» του (λέγε με Θόδωρο Τσουκάτο, Γιώργο Πανταγιά, Τάσο Μαντέλη ή ακόμα και Σταύρο Σουμάκη).
Η συγκυρία δεν είναι τυχαία αφού πίσω από την πραγματική αντιπαράθεση του παλαιού, «εκσυγχρονιστικού» και διεφθαρμένου βαθέως συστήματος ΠΑΣΟΚ με τη «Νέα Δημοκρατία» βρισκόταν και βρίσκεται το επιτελείο Σημίτη, το οποίο έχει καταβάλλει αγωνιώδεις προσπάθειες να ρίξει όλα τα βάρη και τις ευθύνες στην περίοδο 2004 – 2009. Ο θυμός του κ. Σημίτη έναντι του κ. Καραμανλή ξεχειλίζει άλλωστε στο περιεχόμενοτου βιβλίου “Εκτροχιασμός” που παρουσιάστηκε τον Νοέμβριο, όπως θα δείτε και στο σχετικό ρεπορτάζ που μετέδωσε τότε το “Mega”. Δείτε όμως τι είχε πει και ο κ. Καραμανλής στη Βουλή, στις 3 Ιουλίου 2007 για το αποκαλούμενο “βαθύ ΠΑΣΟΚ”.
Τα γεγονότα και αριθμοί λένε άλλα απ’ αυτά που διαρρέουν τα “παπαγαλάκια” του “εκσυγχρονισμού” και δεν παραποιούνται. Άλλωστε οι δίαυλοι επικοινωνίας του κ. Σημίτη με το Μαξίμου μέσω του κ. Στουρνάρα φαίνεται να ικανοποιούν «νταβατζήδες» της ντόπιας διαπλοκής αλλά και των διεθνών τοκογλύφων.
Δεν ψιθυρίζεται τυχαία άλλωστε ότι ο πρωθυπουργός των Ιμίων φέρεται να μελετά τι έκανε και τι έλεγε ο κ. Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος από τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας και επιχειρεί να κινηθεί αναλόγως. Κάποιοι προφανώς έχουν διαβεβαιώσει τον κ. Σημίτη ότι θα διαδεχθεί τον κ. Παπούλια στο θώκο του ύπατου πολιτειακού άρχοντος. Κι αν το κόμμα – σφήνα που θα καλύψει το κενό που διαπιστώνει ο κ. Σημίτης στον δημοκρατικό χώρο συσταθεί με ηγέτη τον κ. Στουρνάρα και υποστηρικτές τους «Ευρωδημοκρατικούς» κ.κ. Γκίκα Χαρδούβελη, Μιλτιάδη Νεκτάριο και Πλάτων Τήνιο θα έχει επιτύχει τους στόχους του.
Ίσως τότε ο μεγάλος «εκσυγχρονιστής» μετατρέψει το Προεδρικό Μέγαρο σε Μέγαρο των ελαιών όπου το δόγμα ασκήσεως εξουσίας θα συνίσταται από μία γερμανική λέξη: “Untergang” (ήγουν τουτέστιν δηλαδή: πτώση).