Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Τα δίνουν όλα, ακόμα και την ψυχή τους, προκειμένου να αποκτήσουν ένα αξίωμα, το όποιο αξίωμα, γιατί έτσι νομίζουν, πως θα κερδίσουν τον σεβασμό του κόσμου, πως θα πετύχουν στην επίτευξη ενός μεγάλου, προσωπικού στόχου, πως θα κάνουν τους δικούς τους ανθρώπους, περήφανους για αυτούς.
Κι ασφαλώς διαφέρουν από εκείνους που προσπαθούν να κατακτήσουν αξιώματα για να εξουσιάζουν κοινωνίες, για να εκμεταλλεύονται ανθρώπους, για να κερδίσουν δύναμη και χρήμα.
Είναι δύο κατηγορίες ανθρώπων, που ενώ διεκδικούν αξιώματα, είναι διαφορετικοί σαν χαρακτήρες.
Οι μεν πρώτοι γιατί δέχονται να συμμετέχουν σε πράξεις κακοδιαχείρισης του δημοσίου
χρήματος, έστω κι αν δεν βάζουν στην τσέπη τους ούτε ένα ευρώ. Κι είναι επιζήμιοι γιατί οι άλλοι, οι πιο ψηλά, εκείνοι από τους οποίους εξαρτάται το αξίωμα που δίνεται, βάζουν πολλά, μα πάρα πολλά, στις τσέπες τους. Έτσι, γίνονται συνένοχοι.
Επίσης, συναποφασίζουν με την εξουσία που μοιράζει τα αξιώματα, για το σήμερα και το αύριο της κοινωνίας, για το ποιος θα δουλέψει και ποιος όχι, ποιανού προμηθευτή θα εγκριθεί η προσφορά και ποιανού θα απορριφθεί, ποιος εργολάβος θα αναλάβει την εκτέλεση έργου, για το ποιος είναι «φίλος» και ποιος «εχθρός».
Δέχονται την όποια αδικία, την κάθε παρανομία, μόνο και μόνο για να φορέσουν την στολή με τα γαλόνια, το κουστούμι με το αξίωμα, για να περπατούν σαν φουσκωμένοι διάνοι στα γραφεία της εξουσίας.
Δεν αναρωτιούνται αν αξίζουν αυτή τη θέση, αυτόν τον ρόλο, τους φτάνει που «ο άρχων» τους έδωσε το αξίωμα. Και καμαρώνουν!
Οι δεύτεροι, οι εξουσιαστές, είναι αδίστακτοι, πλεονέκτες, στις φλέβες τους δεν κυλά αίμα. Είναι σαν τα ψυχρόαιμα, γιατί πραγματικά, δεν διαφέρουν από αυτά. Σέρνονται σαν τα φίδια στο χώμα, χτυπούν ύπουλα με την διχαλωτή γλώσσα τους και το δηλητήριό τους είναι πολλές περισσότερες φορές θανατηφόρο.
Και οι δύο αυτές κατηγορίες, είναι το ίδιο επιζήμιες για την κοινωνία, για τους ανθρώπους.
Οι πρώτοι είναι ασπόνδυλοι κι οι δεύτεροι αρπακτικά.
Οι πρώτοι γεννηθήκανε για να υπακούουν στην εξουσία, οι δεύτεροι για να εξουσιάζουν. Και οι δύο πλευρές όμως νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και προκειμένου να εξουσιάζουν ή να είναι συνδιαχειριστές (ή πιστεύουν πως είναι) της εξουσίας, αδιαφορούν για το αν από τις αποφάσεις ή τις πράξεις τους, αυτοκτονούν άνθρωποι, διαλύονται οικογένειες, καταστρέφονται επιχειρηματίες, απογοητεύουν τη νέα γενιά.
Και την ψυχή μου για ένα αξίωμα…
Ποιος άνθρωπος, ηθικός, ενάρετος, θα μπορούσε να σκεφτεί αυτή τη φράση;
Και την ψυχή μου για ένα αξίωμα…
Ποιος ευσυνείδητος άνθρωπος άραγε θα ποδοπατούσε τις αρχές του μόνο και μόνο για να βρεθεί στους βαμμένους με αίμα θρόνους της εξουσίας;
Και την ψυχή μου για ένα αξίωμα…
Ποιος ακέραιος άνθρωπος, που μεγάλωσε οραματιζόμενος μια κοινωνία δικαίου, θα ξεπουλούσε τις αξίες του μόνο και μόνο για έναν τίτλο, για ένα αξίωμα;
Και την ψυχή μου για ένα αξίωμα…
Ασφαλώς θα γνωρίζετε αρκετούς που πούλησαν την ψυχή τους για ένα αξίωμα. Όλοι αυτοί είναι ανάπηροι ψυχικά. Γιατί το μόνο που αγάπησαν πραγματικά στη ζωή τους είναι ο εαυτός τους και μόνο. Γιατί το αξίωμα το θέλουν γι’ αυτούς, για να ικανοποιήσουν μία επιθυμία τους τόσο μικρή, τόσο ασήμαντη.
Τόσο μικρή κι ασήμαντη επιθυμία, μπροστά στο μεγαλείο να είναι άνθρωπος, να μπορείς ν’ αγαπάς, να συμπονάς και να συμπάσχεις με τον συνάνθρωπο, να συναγωνίζεσαι για μια καλύτερη κοινωνία, να απολαμβάνεις την πρόοδο των νέων, την ευτυχία των άλλων, μια ευτυχία που έχτισε η δική σου γενιά και την απολαμβάνει η νεότερη.
Και την ψυχή μου για ένα αξίωμα…
Άραγε, αξίζει κάτι η ψυχή τους;
Τα δίνουν όλα, ακόμα και την ψυχή τους, προκειμένου να αποκτήσουν ένα αξίωμα, το όποιο αξίωμα, γιατί έτσι νομίζουν, πως θα κερδίσουν τον σεβασμό του κόσμου, πως θα πετύχουν στην επίτευξη ενός μεγάλου, προσωπικού στόχου, πως θα κάνουν τους δικούς τους ανθρώπους, περήφανους για αυτούς.
Κι ασφαλώς διαφέρουν από εκείνους που προσπαθούν να κατακτήσουν αξιώματα για να εξουσιάζουν κοινωνίες, για να εκμεταλλεύονται ανθρώπους, για να κερδίσουν δύναμη και χρήμα.
Είναι δύο κατηγορίες ανθρώπων, που ενώ διεκδικούν αξιώματα, είναι διαφορετικοί σαν χαρακτήρες.
Οι μεν πρώτοι γιατί δέχονται να συμμετέχουν σε πράξεις κακοδιαχείρισης του δημοσίου
χρήματος, έστω κι αν δεν βάζουν στην τσέπη τους ούτε ένα ευρώ. Κι είναι επιζήμιοι γιατί οι άλλοι, οι πιο ψηλά, εκείνοι από τους οποίους εξαρτάται το αξίωμα που δίνεται, βάζουν πολλά, μα πάρα πολλά, στις τσέπες τους. Έτσι, γίνονται συνένοχοι.
Επίσης, συναποφασίζουν με την εξουσία που μοιράζει τα αξιώματα, για το σήμερα και το αύριο της κοινωνίας, για το ποιος θα δουλέψει και ποιος όχι, ποιανού προμηθευτή θα εγκριθεί η προσφορά και ποιανού θα απορριφθεί, ποιος εργολάβος θα αναλάβει την εκτέλεση έργου, για το ποιος είναι «φίλος» και ποιος «εχθρός».
Δέχονται την όποια αδικία, την κάθε παρανομία, μόνο και μόνο για να φορέσουν την στολή με τα γαλόνια, το κουστούμι με το αξίωμα, για να περπατούν σαν φουσκωμένοι διάνοι στα γραφεία της εξουσίας.
Δεν αναρωτιούνται αν αξίζουν αυτή τη θέση, αυτόν τον ρόλο, τους φτάνει που «ο άρχων» τους έδωσε το αξίωμα. Και καμαρώνουν!
Οι δεύτεροι, οι εξουσιαστές, είναι αδίστακτοι, πλεονέκτες, στις φλέβες τους δεν κυλά αίμα. Είναι σαν τα ψυχρόαιμα, γιατί πραγματικά, δεν διαφέρουν από αυτά. Σέρνονται σαν τα φίδια στο χώμα, χτυπούν ύπουλα με την διχαλωτή γλώσσα τους και το δηλητήριό τους είναι πολλές περισσότερες φορές θανατηφόρο.
Και οι δύο αυτές κατηγορίες, είναι το ίδιο επιζήμιες για την κοινωνία, για τους ανθρώπους.
Οι πρώτοι είναι ασπόνδυλοι κι οι δεύτεροι αρπακτικά.
Οι πρώτοι γεννηθήκανε για να υπακούουν στην εξουσία, οι δεύτεροι για να εξουσιάζουν. Και οι δύο πλευρές όμως νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και προκειμένου να εξουσιάζουν ή να είναι συνδιαχειριστές (ή πιστεύουν πως είναι) της εξουσίας, αδιαφορούν για το αν από τις αποφάσεις ή τις πράξεις τους, αυτοκτονούν άνθρωποι, διαλύονται οικογένειες, καταστρέφονται επιχειρηματίες, απογοητεύουν τη νέα γενιά.
Και την ψυχή μου για ένα αξίωμα…
Ποιος άνθρωπος, ηθικός, ενάρετος, θα μπορούσε να σκεφτεί αυτή τη φράση;
Και την ψυχή μου για ένα αξίωμα…
Ποιος ευσυνείδητος άνθρωπος άραγε θα ποδοπατούσε τις αρχές του μόνο και μόνο για να βρεθεί στους βαμμένους με αίμα θρόνους της εξουσίας;
Και την ψυχή μου για ένα αξίωμα…
Ποιος ακέραιος άνθρωπος, που μεγάλωσε οραματιζόμενος μια κοινωνία δικαίου, θα ξεπουλούσε τις αξίες του μόνο και μόνο για έναν τίτλο, για ένα αξίωμα;
Και την ψυχή μου για ένα αξίωμα…
Ασφαλώς θα γνωρίζετε αρκετούς που πούλησαν την ψυχή τους για ένα αξίωμα. Όλοι αυτοί είναι ανάπηροι ψυχικά. Γιατί το μόνο που αγάπησαν πραγματικά στη ζωή τους είναι ο εαυτός τους και μόνο. Γιατί το αξίωμα το θέλουν γι’ αυτούς, για να ικανοποιήσουν μία επιθυμία τους τόσο μικρή, τόσο ασήμαντη.
Τόσο μικρή κι ασήμαντη επιθυμία, μπροστά στο μεγαλείο να είναι άνθρωπος, να μπορείς ν’ αγαπάς, να συμπονάς και να συμπάσχεις με τον συνάνθρωπο, να συναγωνίζεσαι για μια καλύτερη κοινωνία, να απολαμβάνεις την πρόοδο των νέων, την ευτυχία των άλλων, μια ευτυχία που έχτισε η δική σου γενιά και την απολαμβάνει η νεότερη.
Και την ψυχή μου για ένα αξίωμα…
Άραγε, αξίζει κάτι η ψυχή τους;