Με τη λίστα της αθλιότητας, το πολιτικό σύστημα παίζει το τελευταίο του (και πιο επικίνδυνο) χαρτί. Ίσως λίγο καιρό πριν, να μπορούσαμε αν μιλήσουμε ακόμη και για απόκρυφες επιδιώξεις των πρωταγωνιστών αυτής της επικίνδυνης ιστορίας…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η εξέλιξη των γεγονότων όμως, και πρωτίστως ο κίνδυνος να ξεφύγει αμετάκλητα από τον έλεγχο τόσο των πρωταγωνιστών όσο και ιδιαίτερα εκείνων που τα χορογράφησαν, καθιστά σαφείς και ξεκάθαρες, και τις πραγματικές επιδιώξεις τους, αλλά και τα μέσα που είναι διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν.
Ας αποκωδικοποιήσουμε λοιπόν τα γεγονότα για να αντιληφθούμε και το πραγματικό μέγεθος της βρωμιάς, όσο και το στίγμα της ομερτά που συνδέει με τρόπο πρωτοφανή τα πολιτικά ανδρείκελα που καταστρέφουν τον τόπο…
Αλήθεια πρώτη:
Η αρχική λίστα Φαλτσιάνι, πέρα και ανεξάρτητα από την ταυτότητα αυτού που την υπέκλεψε από το αρχείο της Ελβετικής τράπεζας… πέρα και ανεξάρτητα από την όποια «μεταχείριση» μπορεί να είχε ακόμη και από τις μυστικές υπηρεσίες οποιασδήποτε χώρας… Ένα είναι βέβαιον…
Ότι η λίστα Φαλτσιάνι μετασχηματίστηκε σε λίστα Λαγκάρντ, και αυτό σε τελευταία ανάλυση σημαίνει τρία πράγματα:
Από προϊόν υποκλοπής αναβαθμίστηκε σε πολιτικό εργαλείο…
Ως πολιτικό εργαλείο πλέον μετουσιώθηκε σε εργαλείο πολιτικού εκβιασμού…
Ως εργαλείο πολιτικού εκβιασμού είναι ολοφάνερο ότι για το τελικό της περιεχόμενο, τον τελευταίο λόγο (και το τελευταίο χέρι που την πείραξε) το είχαν αυτοί που την επέδωσαν στα όργανα της Ελληνικής πολιτείας.
Αυτοί λοιπόν που την επέδωσαν στην Ελληνική πολιτεία έχουν πολιτική και εθνική ταυτότητα… προσέδωσαν στη λίστα το προσωνύμιό τους αναβαθμίζοντας την σε λίστα Λαγκάρντ… και φυσικά φρόντισαν αυτή την πράξη της επίδοσης, να μη τη συνοδεύει μονάχα μια κόλλα χαρτί που να οριοθετεί τις νομικές δυνατότητες της πιθανής αξιοποίησής της, αλλά κυρίως τη συνόδευαν σαφέστατες επισημάνσεις που σε απλά ελληνικά αποδίδονται ως εξής:
«Πάρτε τούτο εδώ το πραγματάκι και αξιοποιήστε το επικοινωνιακά για να αποκοιμίσετε το πόπολο, αλλά να θυμάστε ότι περιέχει αυτά που επιλέξαμε εμείς να περιέχει. Τα υπόλοιπα που σας αφορούν, τα κρατάμε στην καβάτζα, μαζί με τις υπόλοιπες διαπλεκόμενες βρωμιές σας, και αν τολμήσετε να μην είστε υπάκουα παιδιά φίδι που σας έφαγε. Όσο κάνετε αυτά που σας λέμε, θα ανταμείβεστε με τη σιωπή μας και την απόλυτη συγκάλυψη κάθε ανομίας… κάθε πολιτικής ή άλλης βρωμιάς…»
Συμπέρασμα πρώτο:
Τους έχουν στο χέρι. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα το έχουν στο χέρι. Και η περιβόητη λίστα Λαγκάρντ δεν είναι παρά ένα εργαλείο εκβιασμού του πολιτικού συστήματος, κυρίως όχι γι αυτά που περιλαμβάνει, αλλά για κείνα που σκοπίμως δεν περιλαμβάνει και τα οποία δεν τα αφαίρεσαν από τη λίστα Φαλτσιάνι ελληνικά χέρια, αλλά χέρια συμμοριών, πολιτικών και εθνικών εκβιαστών.
Ερωτήματα:
Ποιος εισαγγελέας ασχολήθηκε με αυτή τη πλευρά, την πραγματική… την ουσιαστική… την κυρίαρχη που στοιχειοθετεί το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας???
Η απάντηση είναι απλή: Κανείς!!!
Ποιο πολιτικό κόμμα τόλμησε να αναδείξει αυτή την αντεθνική… προδοτική… και επικίνδυνη αθλιότητα???
Η απάντηση είναι και πάλι απλή: Κανένα!!!
Αλήθεια δεύτερη:
Στον Παπακωνσταντίνου παρεδόθη CD. Κι όμως αυτή τη στιγμή οι εισαγγελείς αναζητούν αυτόν που αντέγραψε το …στικάκι. Καταλάβατε τώρα ποιο είναι το πρόβλημα της Ελληνικής Δημοκρατίας???
Δεν είναι η αναζήτηση του «πρωτότυπου» μέσου - του CD δηλαδή - το οποίο ως δια μαγείας εχάθη και κανείς δε γνωρίζει τίποτε για το έγκλημα.
Το πρόβλημα της Ελληνικής δημοκρατίας είναι να βρουν ποιος αντέγραψε το στικάκι. Το πρόβλημα δηλαδή της Ελληνικής δημοκρατίας είναι να βρουν ποιος αντέγραψε το αντιγραφέν υλικό (και το οποίο επειδή ακριβώς είναι αντιγραφέν υλικό, περιέχει ότι επέλεξε να αντιγράψει σ αυτό και ο αρχικός αντιγραφέας) και όχι να αναζητήσουν την τύχη του CD που αρχικά επιδόθηκε.
Ψάχνουν δηλαδή τη φωτοτυπία της …φωτοτυπίας, γιατί αυτό που επιζητούν, δεν είναι να εντοπίσουν το ένοχο, αλλά να κατασκευάσουν ένα θύμα με σκοπό να το μετατρέψουν σε λογικοφανή ένοχο.
Συμπέρασμα δεύτερο:
Κυρίαρχη επιδίωξη, είναι ο κατασκευασμένος ένοχος να τους εξασφαλίζει αληθοφάνεια (και βοηθά σ αυτό να επιμεριστούν ευθύνες σε υπηρεσιακούς παράγοντες) για να παραμυθιάσουν και πάλι το πόπολο. Και ταυτόχρονα με αυτό, να συμπιέσουν την ενοχή σε υπηρεσιακούς παράγοντες, προκειμένου να την απομακρύνουν όσο γίνεται από το προσκυνημένο πολιτικό προσωπικό, έστω και αν στην καλύτερο περίπτωση κατασκευάσουν ένα σύμμεικτο (πολιτικό και υπηρεσιακό μαζί) υποκείμενο ενόχων για να αποπολιτικοποιήσουν κατά το δυνατόν την πραγματική ενοχή.
Ερωτήματα:
Ακόμη και αν αντέγραψε ο Διώτης το στικάκι που του επιδόθηκε (και κατά τη γνώμη μου καλά θα έκανε αν το αντέγραψε για να φυλάξει αυτό που του επεδώθη και φυσικά να φυλάξει από κάπου τον κώλο του), υπό ποίαν έννοια αυτό συνιστά την ουσία του προβλήματος???
Υπό ποίαν έννοια μια αντιγραφή της έτσι κι αλλιώς κόπιας του CD που ουδέποτε βρέθηκε, συνιστά πλυντήριο των κορυφαίων πολιτικών και αντεθνικών ανομημάτων για το σύνολο της παρέας του Καστελόριζου???
Αλλά ακόμη και αν χρησιμοποιήθηκε ο εισαγγελέας Διώτης...
Δεν ήταν πολιτικά πρόσωπα αυτοί που τον χρησιμοποίησαν???
Δεν υπήρξαν πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες από εκείνους που επεδίωξαν να τον χρησιμοποιήσουν???
Υπό ποίαν έννοιαν λοιπόν η ευθύνη μετατοπίζεται στο "εργαλείο" και όχι στον εμπνευστή... στο χρήστη... και τον άλλως πως οφελημένο από αυτή τη διαχείριση???
Και ο κ. Βενιζέλος??? Αυτός ο κύριος που κάποιοι ανέλαβαν εργολαβικά την πολιτική και ποινική του προστασία, είχε στα χέρια του μήνες ολόκληρους ένα πραγματάκι. Είτε αυτό ήταν φωτοτυπία του πρωτότυπου, είτε φωτοτυπία της φωτοτυπίας τπυ πρωτότυπου, τό είχε.
Τι το έκανε??? Γιατί το "ξέχασε"??? Γιατί το χειρίστηκε με τον τρόπο που το χειρίστηκε αυτός ο "σωτήρας" της Ελλάδας???
Θέλετε τώρα και τις απαντήσεις???
Η χώρα εκβιάστηκε, και εκβιάστηκε επειδή οι συμμορίες έχουν στο χέρι το προσκυνημένο της πολιτικό προσωπικό, γι αυτό και αυτό το προσωπικό δε δίστασε να επαναπροσκυνήσει…
Η λίστα Λαγκάρντ, ήταν ένα εργαλείο αυτού του πολιτικού και αντεθνικού εκβιασμού, και αυτή την αλήθεια είναι που επιχειρούν με κάθε τρόπο να συγκαλύψουν…
Η λίστα Λαγκάρντ, δεν ήταν ένα αυτοτελές επεισόδιο που περιορίζεται σε ζητήματα οικονομικής διαχείρισης μιας (κατά Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου) διεφθαρμένης χώρας.
Ήταν και παραμένει κομμάτι αναπόσπαστο ενός επικίνδυνου εθνικού εκβιασμού, ενός γεωπολιτικά στοχευμένου σχεδίου με την ανοχή ντόπιων γενίτσαρων, και οι θλιβεροί του πρωταγωνιστές δεν είναι άλλοι από την παρέα του Καστελόριζου που παρέδωσαν τον τόπο στο συμμοριακό σουλτανάτο…
Τι πρέπει να γίνει???
Ο εισαγγελέας Διώτης θα πρέπει να ανοίξει το στόμα του και να πει όλα όσα ξέρει και για το σχέδιο και για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές αυτής της αθλιότητας. Και να μην τα πει μονάχα στους δικαστές ή τους επίδοξους "κατηγόρους" του, αλλά ευθέως, ανοικτά και ξεκάθαρα στην ίδια την Ελληνική κοινωνία.
Δεν οφείλει να σηκώσει στην πλάτη του μονάχα την προσωπικά του αξιοπρέπεια, αλλά την τύχη ολόκληρης της χώρας.
Η λίστα Λαγκάρντ, δε συνιστά ένα διαχειριστικό πρόβλημα νομιμότητας, αλλά έναν κρίκο εκβιασμού ενταγμένο σε έναν επικίνδυνο προδοτικό και αντεθνικό εφιάλτη.
Από το «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ» είχαμε προειδοποιήσει ότι ο εισαγγελέας Διώτης θα στοχοποιηθεί. Δυστυχώς επαληθευτήκαμε και πάλι.
Ένα προδοτικό σύστημα παίζει αυτή τη στιγμή το τελευταίο του χαρτί, και αυτό είναι που το καθιστά αδίστακτο και πολλαπλά επικίνδυνο.
Η εισαγγελική έρευνα που διενεργείται, δεν έχει προσανατολισμό αλλά χαρακτηριστικότατη ανεπάρκεια, προκειμένου να αγγίξει την καρδιά του προβλήματος.
Πρόκειται για μια έρευνα που αναζητεί την τήρηση των τύπων και των πρωτοκόλλων, και αυτό την καθιστά εκ των πραγμάτων ανίκανη να διερευνήσει πίσω από την τυπολατρεία έναν πρωτοφανή εθνικό εκβιασμό.