Τότε - σήμερα (1973-2012)

Τότε οι φοιτητές και οι φοιτήτριες βγήκαν στους δρόμους

και φώναξαν

Ψωμί – παιδεία – ελευθερία

Εμείς σήμερα

Αν θέλουμε  να λεγόμαστε άνθρωποι
δεν θα πάψουμε ούτε στιγμή ν' αγωνιζόμαστε
για την ειρήνη και για το δίκιο.

Θα βγούμε στους δρόμους, θα φωνάξουμε

τα χείλη μας θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό μας θα ματώσει

μα δε θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή μας θα ' ναι μια πετριά
στα σχέδια των ιθυνόντων.

Κάθε χειρονομία μας θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσουμε,
ούτε στιγμή να ξεχαστούμε.

Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.

Μια στιγμή ξεχαστήκαμε,
και οι άνθρωποι χάθηκαν
στη δίνη της ανεργίας, στη δίνη της φτώχειας,

στη δίνη της αρρώστιας, στη δίνη της αδικίας,

στη δίνη της εξαθλίωσης, στη δίνη της εγκατάλειψης,

στη δίνη της υποτίμησης, στη δίνη του εξευτελισμού,

στη δίνη της προδοσίας, στη δίνη του φόβου, στη δίνη της απώλειας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

Δεν έχουμε καιρό, δεν έχουμε καιρό για τον εαυτό μας
αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.

Κάθε άνθρωπος και μια ψυχή

Κάθε άνθρωπος και μια φωτιά

Κάθε άνθρωπος και μια ζωντάνια

Και όλοι μαζί ένα σύνολο

Που ξερνάει ψυχή, φωτιά, ζωντάνια,

Γι αυτό ζούμε

Γιατί γνωρίζουμε τη δύναμη του συνόλου μέσα στο οποίο υπάρχουμε.

Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.

Ζ.Μ