Πρέπει ή δεν πρέπει να πληρώνουμε διόδια; ....
Κάποιος μπορεί να απαντήσει αρνητικά με το επιχείρημα ότι οι πολίτες πληρώνουν ήδη πολλά χρήματα με το ετήσιο τέλος κυκλοφορίας. Κάποιος άλλος μπορεί να υποστηρίξει ότι αυτό δεν αρκεί και ότι θα πρέπει να πληρώνουν περισσότερα εκείνοι που χρησιμοποιούν τους δρόμους. Θα συμφωνήσουμε και με τους δύο!
Τα τέλη κυκλοφορίας τα πληρώνουμε για να μπορούμε να κυκλοφορούμε τα αυτοκίνητά μας στους δρόμους. Αν δεν είναι αυτός ο λόγος που πάμε κάθε τέλος του χρόνου στις τράπεζες και τρέχουμε να προλάβουμε να αγοράσουμε το «σήμα», τότε ας ονομάσουν το εν λόγω τέλος κάπως αλλιώς. Ας πούμε, τέλος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους.
Δεν έχουμε αντίρρηση να πληρώνουμε και διόδια. Είναι περισσότερο δίκαιο να πληρώνει κάποιος που χρησιμοποιεί κάθε μέρα την Αττική Οδό (για παράδειγμα), από το να πληρώνουμε όλοι για όσους τελικά την χρησιμοποιούν.
Επίσης, πολλά έργα γίνονται με τη συνεισφορά του ιδιωτικού τομέα και οι άνθρωποι θα πρέπει κάποια στιγμή να πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Αν θέλουμε σύγχρονους και ασφαλείς αυτοκινητόδρομους, αυτό δεν μπορεί να συμβεί δίχως να πληρώσουμε και κυρίως δίχως να πληρώσουν οι χρήστες τους.
Από την άλλη πλευρά, όμως, ο κόσμος έχει εξοργιστεί από τρία γεγονότα:
- Καλείται να πληρώσει διόδια για δρόμους που ακόμη δεν έχουν κατασκευαστεί.
- Οι σταθμοί των διοδίων είναι κοντά ο ένας στον άλλον και τείνουν να έρθουν ακόμη κοντύτερα. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, σε λίγο θα υπάρχουν διόδια ανά 20 ή δέκα χιλιόμετρα...
- Οι τιμές των διοδίων αυξάνονται εντυπωσιακά σε μία εποχή σκληρής λιτότητας. Αν χρειάζεσαι μπλοκ επιταγών για να διασχίσεις την μισή Ελλάδα, ελέω διοδίων, κάπου αυτό σε κάνει να αρχίσεις να εξεγείρεσαι...
Αυτή είναι η μία πλευρά του θέματος. Η κυβέρνηση ξέρει καλά ότι ο κόσμος έχει δίκιο που διαμαρτύρεται και για τα τρία αυτά θέματα. Κάπου πρέπει να μπει ένα όριο. Να μην αρχίσουμε τώρα και συζητάμε για τιμές κόστους κατασκευής ενός έργου στην Ελλάδα, ούτε να συγκρίνουμε πόσα χρήματα καλείται να πληρώσει ο Έλληνας οδηγός και πόσα αντίστοιχα οι οδηγοί άλλων χωρών της ΕΕ.
Υπάρχουν και κάποιες άλλες ενδιαφέρουσες πλευρές που δεν είναι ευρύτερα γνωστές. Κατ΄αρχάς υπάρχουν εργολάβοι και εργολάβοι. Είναι άλλοι που απολαμβάνουν λεόντειες συμφωνίες και άλλοι που βρίσκονται ακριβώς στην απέναντι πλευρά. Έχουν δηλαδή αναλάβει τον ρόλο του νεροκουβαλητή για λογαριασμό του δημοσίου!
Από την μία έχουμε την Αττική Οδό, όπου οι εργολάβοι κερδίζουν όσα δεν είχαν ονειρευτεί, καθώς φρόντισαν και συνέδεσαν την επιστροφή του έργου στο δημόσιο με τα κέρδη και όχι με τα έσοδα των διοδίων (!!!) και από την άλλη άλλους εργολάβους που καλούνται να επιστρέφουν στο δημόσιο ακόμη και το 90% των διοδίων που εισπράττουν!!!
Το αστείο είναι ότι διάφοροι κυβερνητικοί δηλώνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την κατανόησή τους στα αιτήματα των εξεγερθέντων. Μήπως θα έπρεπε να μειώσουν τα διόδια (και μάλιστα σε μία τόσο δύσκολη συγκυρία) αντί να εκφράζουν τη συμπάθειά τους; Βλέπετε η συμπάθεια είναι κάτι αόριστο, ενώ η μείωση της τιμής των διοδίων κάτι συγκεκριμένο. Τους βολεύει να αναφέρονται γενικώς και αορίστως σε «εργολάβους». Με τον τρόπο αυτόν αποσιωπούν την αλήθεια (ότι και το κράτος ευθύνεται για τις υψηλές τιμές) και ταυτόχρονα βάζουν όλους τους επιχειρηματίες στο ίδιο τσουβάλι. Με τον τρόπο αυτόν εξαφανίζονται και τα ίχνη της διαπλοκής ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν...
Προσωπικά βρίσκω «επικίνδυνη» τη λογική της ανυποταξίας στους νόμους. Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να σκεφτώ έναν άλλο πιο δημοκρατικό τρόπο για να μπει ένα οριστικό τέλος στην απαράδεκτη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί.
Πριν χρόνια φωνάζαμε ότι όλα εκείνα τα κόλπα με τους μαθηματικούς τύπους είχαν έναν και μόνο σκοπό: Την εξαφάνιση των πολλών και την επικράτηση των λίγων στο χώρο των κατασκευαστών. Δυστυχώς, η πρόβλεψη επαληθεύτηκε. Το αστείο της ιστορίας είναι ότι ακόμη κι εκείνοι που φώναζαν μαζί μας στα πρώτα χρόνια της περασμένης δεκαετίας, ήρθαν στη συνέχεια για να υπογράψουν τις πλέον απαράδεκτες συμβάσεις που έχει ποτέ υπογράψει το ελληνικό δημόσιο.
Θανάσης Μαυρίδης
capital.gr