Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ώρες για το αν πρέπει να ψηφίσει η ελληνική Βουλή το μνημόνιο που θα υπογραφεί με την τρόικα για τον μηχανισμό βοήθειας. Πρόκειται για τα μέτρα – σοκ που καλούμαστε όλοι μας να αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια χωρίς μάλιστα να έχουμε εγγυήσεις ότι η ανέχεια θα έχει τέλος και θα υπάρξει ξανά ανάκαμψη. Αρκετοί λένε αν δεν την ψηφίσουμε θα κηρύξουμε πτώχευση και τα πράγματα θα είναι χειρότερα, επομένως είναι μονόδρομος. Εν μέρει έχουν δίκιο, αλλά ξεχνούν δύο βασικές παραμέτρους:
1. Πώς φτάσαμε ως εδώ. Επί έξι μήνες παίζουμε τις κουμπάρες με τις αγορές, οι οποίες αδυσώπητες μας έδωσαν και καταλάβαμε. Όταν λοιπόν κατάλαβε και η κυβέρνηση τη σφαλιάρα που έφαγε τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Επομένως, οι φταίχτες της κατάντιας και το πώς φτάσαμε στο αδιέξοδο πρέπει κάποτε να αναζητηθούν. Αλλά προς ώρας ας το αφήσουμε αυτό.
2. Όταν γίνεται συζήτηση για το μέλλον μιας χώρας ακόμη και ο δανειζόμενος, αυτός που είναι κολλημένος στον τοίχο έχει άποψη. Εδώ όλα δείχνουν ότι η Ελλάδα δεν έχει καμιά αντίσταση σε όσα προτείνει το ΔΝΤ. Ωστόσο, ούτε Ουγγαρία είμαστε, ούτε Λετονία ούτε… Ουγκάντα. Καλώς ή κακώς είμαστε χώρα της Ευρωζώνης και έχουμε φωνή που πρέπει να ορθώσουμε. Η λογική του «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» δεν χωρά όταν διακυβεύεται το μέλλον των επόμενων γενεών αλλά και η εθνική κυριαρχία μας. ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ, αυτό έπρεπε να έχει κάνει η κυβέρνηση. Να ρίξει όλα της τα χαρτιά στο τραπέζι, να πιέσει, να εκβιάσει, να απειλήσει. Θυμηθείτε μόνο αυτό: Η Τουρκία έχει πάει στο ΔΝΤ δυο – τρεις φορές και δεν έχει γίνει απολύτως τίποτε, και είναι και χώρα εκτός ΕΕ.
Επομένως, η απάντηση είναι να μην ψηφιστεί η συμφωνία και να βρούμε καλύτερη. Μπορεί να καλυφθούν τα 9 δις που χρειαζόμαστε μέχρι 19 Μαΐου ακόμη και με εσωτερικό δανεισμό.
Με αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας στη συνέχεια όπως προτείνει ο Σαμαράς
Με λαϊκό ομόλογο, όπως έχουμε ξαναπε,ί να βοηθήσουν όλοι ώστε να μην είμαστε με το πιστόλι στον κρόταφο.
Και γιατί άραγε ξεχάσαμε την προοπτική ενός ευρωομολόγου; Γιατί δεν τα ξαναβάλαμε στο τραπέζι; Μήπως γιατί θα έχαναν έτσι το… παντεσπάνι τους οι αγορές και ειδικά οι τράπεζες.
ANTINEWS