«Επί κυμάτων σφοδράς εποχής βαδίζουμε»
Κική Δημουλά
Το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι φανερό ότι κάποιοι φροντίζουν να στρέψουν τους διάφορους κλάδους των εκπαιδευτικών τον έναν εναντίον του άλλου. Ο στόχος είναι προφανής: να ξεφύγουν, μέσα από το προπέτασμα καπνού, οι πραγματικά υπεύθυνοι για την κατάσταση στην εκπαίδευση αλλά κυρίως για τις ρυθμίσεις που ακολουθούν και που θα χειροτερεύσουν την κατάσταση στην ήδη ρημαγμένη εκπαιδευτική γη.
Ρίχνουν «αθώες» προτάσεις για καθηγητές που μπορούν να εργαστούν στις τελευταίες τάξεις των Δημοτικών σχολείων, νηπιαγωγούς που μπορούν να εργαστούν στις πρώτες. Πατάνε πάνω στην αυξημένη ανεργία των ειδικοτήτων των εκπαιδευτικών, λιπαίνουν την αφέλεια και την κοινωνική στραβωμάρα, «γαργαλάνε» τις χαμηλές συνειδήσεις, πριμοδοτούν αντιλήψεις του τύπου «για τη δική μου καλύβα που καίγεται φταίει του διπλανού που δεν καίγεται ακόμη»… Οι ίδιοι που ευθύνονται για την αδιοριστία και την ανεργία, για τους χιλιάδες ωρομίσθιους των 300 ευρώ, οι ίδιοι που ετοιμάζουν προσλήψεις με το σταγονόμετρο, αυτοί που με το πιστοποιητικό «Παιδαγωγικής Επάρκειας» ετοιμάζονται να αποσυνδέσουν το πτυχίο από το επάγγελμα, αυτοί που έκαναν άνω κάτω τις ειδικότητες και τις αναθέσεις, ΤΩΡΑ, χέρι χέρι με τους µάγιστρους και τους διανοούμενους της αυλής και της οθόνης, αυτή τη γνωστή διασταύρωση τιτλούχων, εµπορευµατούχων και μηχανορράφων, ρίχνουν το σπόρο για πολλούς μικρούς εμφύλιους που θα διασπάσουν την εκπαιδευτική κοινότητα, θα την τραυματίσουν θανάσιμα και θα την καταστήσουν αδύναμη να αντιμετωπίσει το νέο εργασιακό μεσαίωνα που ετοιμάζουν.
Και κάποιοι εκπαιδευτικοί πέφτουν στην παγίδα. Και είναι έτοιμοι να χάψουν το παραμύθι. Πως δήθεν για την ανεργία των φιλολόγων, των μαθηματικών, των φυσικών κλπ δεν φταίει η πολιτική των ελάχιστων διορισμών, δεν φταίει η ανεργία, αλλά φταίνε οι δάσκαλοι «που επιμένουν να κάνουν αυτοί μάθημα στις απαιτητικές τάξεις των δημοτικών σχολείων»…Για την ανεργία των καθηγητών της Πληροφορικής φταίνε «οι μαθηματικοί που άρπαξαν πολλές θέσεις». Για την ανεργία των φιλολόγων φταίνε οι συνάδελφοί τους των Ξενόγλωσσων μαθημάτων «που τους άρπαξαν το μάθημα της ιστορίας». Έτσι για τα προβλήματα των πτυχιούχων των Πανεπιστημίων φταίνε οι πτυχιούχοι των ΤΕΙ που «θέλουν να τους πάρουν τα εργασιακά δικαιώματα» και για τα προβλήματα των πτυχιούχων των ΤΕΙ «φταίνε οι πτυχιούχοι των Πανεπιστημίων που δεν τους αφήνουν να έχουν επαγγελματικά δικαιώματα»…
Λίγα χρόνια πριν κάποιοι προσπάθησαν να μετατρέψουν την αγανάκτηση των εκπαιδευτικών για τους χαμηλούς μισθούς σε αίτημα των καθηγητών του Λυκείου να παίρνουν περισσότερα από τους καθηγητές του Γυμνασίου.
Προσοχή! Αν οι αντιλήψεις αυτές κυριαρχήσουν τότε είναι σίγουρο ότι αφενός καμιά ευκαιρία για δουλειά δεν θα ανοίξει για τους εκπαιδευτικούς, αφετέρου, την ώρα που θα κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους θα αφήνουν ανοιχτά πόρτες και παράθυρα για να περάσει ο οδοστρωτήρας από πάνω τους.
"....Ο πόλεμος βασίζεται στην εξαπάτηση. Αν ο εχθρός σου ξεκουράζεται, μην τον αφήσεις σε ησυχία. Αν οι δυνάμεις του είναι ενωμένες, διάσπασέ τες.
Κάνε επίθεση, όταν είναι απροετοίμαστος.
Να εμφανίζεσαι εκεί που δεν σε περιμένει... (Σουν Τζου, Η τέχνη του πολέμου )
Ξέρω ότι οι σκέψεις αυτές δεν είναι σήμερα δημοφιλείς σε κάποιους εκπαιδευτικούς που βλέπουν όσο βλέπουν τα μάτια τους ενώ περισσότερο από ποτέ οφείλουν να βλέπουν με το μυαλό τους. Οφείλουν να αναρωτηθούν: Πόσοι και πόσο θα κερδίσουν αν αλλάξουν τα «σύνορα» στις βαθμίδες και τις ειδικότητες όταν ο εργοδότης επιβάλλει δραστική μείωση προσλήψεων τέτοια που θα ισοδυναμεί ουσιαστικά με το τέλος των προσλήψεων; Πόσοι και πόσο θα ωφεληθούν όταν ο εργοδότης επιβάλλει ελαστικοποίηση της εργασίας, μόνιμη μείωση των μισθών, αύξηση του ωραρίου και στο τέλος κατάργηση της μονιμότητας αρχίζοντας από τους νεοεισερχόμενους; Ποιοι και με πια ενότητα «ψυχής και σώματος» θα μπορέσουν να αποτρέψουν τότε την καταιγίδα;
Όσοι παραμένουν ξύπνιοι για να μπορούν να ονειρεύονται ΑΝΑΣΤΑΣΗ, μέρες που είναι, των ΖΩΝΤΑΝΩΝ, ξέρουν καλά ότι τα προβλήματα δεν είναι εκπαιδευτικά. Είναι πολιτικά και οικονομικά που αντανακλώνται στην εκπαίδευση.
Κι όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν, χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, δεν έχει παρά να υποβληθεί στη βάσανο να κάνει λίγο πίσω ή λίγο μπρος και να δει τα πράγματα όπως έχουν, όπως φτιάχτηκαν κι όπως προοιωνίζονται για αύριο. Δύσκολα πράγματα, αλλά απολύτως αναγκαία.
Χρήστος Κάτσικας